HOMEWelkom.html

foto's voor holt en aan het werk bewerktJan Erik Wedholm

(geboren 15-01-1957, in Stockholm, Zweden)

Zo lang als ik me kan herinneren heb ik bossen getekend. De sfeer, de dynamiek, leven en vergankelijkheid broederlijk naast elkaar, dat is wat ik teken. Later zijn daar andere thema’s bijgekomen; historiewerken, binnenruimten en verhalen. Eigenlijk is het steeds hetzelfde thema; hoe breng ik het avontuur dat beeldend onderzoek heet tot een goed einde in het spanningsveld tussen beeld en onderwerp. Met afbeelden heeft het niet zoveel te maken wel met motoriek, huid van het werk en vooral sfeer.

Ik heb me laten inspireren door het werk van grote schilders als Breugel, Ruisdael, Seghers, Friedrich uit de 17e en 19e eeuw, door expressionisten uit het begin van de 20e eeuw. Soms zijn ze letterlijk het vertrekpunt voor mijn tekeningen. Ook studies naar de natuur kunnen aanleiding zijn voor een werk. Het materiaal waar mee ik werk, verschillende papiersoorten, klei en Oost-Indische inkt, vaak gecombineerd met krijt bepalen voor een groot deel het beeld.

De houtsnede neemt een speciale plaats in, in mijn werk. Eerst alleen zwart/wit, later meerdere kleuren en complexere drukprocedés. De techniek dwingt me enerzijds tot rust en bedachtzaamheid door het tijdrovende en dwingende karakter, anderzijds daagt het me, door zijn speciale karakter, uit tot experimenteren. (Voorbeelden van experimenten zijn: verschillende ondergronden door lijmlagen op te brengen op de basisplaat, krassen in de plaat te maken met spijker, mes of grof schuurpapier. Verschillende prenten druk ik over elkaar heen om de juiste “huid” te krijgen. Van veel afbeeldingen maak ik een positieve en een negatieve versie, die ik samen weer combineer door ze op verschillende manieren af te drukken. Ook maak ik gebruik van sjablonen in combinatie met hoogdruk. Een andere combinatie van technieken zijn diepdruk(droge naald) en hoogdruk. De dunne, rafelige lijnen van de droge naald vormen een mooi contrast met de heldere beeldtaal van de houtsnede.

Elke verrassende toevalligheid kan weer een vertrekpunt zijn voor een nieuw beeld.

Over Jan-Erik Wedholm

Omgevallen boomstammen. Britsen en licht in de barakken van voormalig concentratiekamp Terezin. Verwarrend lege interieuren, een strandtoren in een landschap dat bijna afwezig is. Sommige werken noemt hij tekeningen, soms heet het een schilderij. Sommige zijn levensgroot andere meer ingetogen. Maar altijd valt er stilte als je kijkt.

Vreemd eigenlijk. Want juist de beweging is wezenlijk voor de maker. Robuuste bewegingen zelfs, als de adem van een ongebreidelde natuur. Drie ingekraste vegen voor een boomstam of een balk, een paal, een zuil. Een armzwaai voor de wind, of voor verwaaiend zonlicht rondom raamkozijnen. Zwart, bruin, okergroen- waar komt dan toch dat ijle zweem daar achterin dat beeld vandaan?

Het lijkt wel of we telkens staan te wachten, te wachten op iets dat er niet meer is. De bossen van het Zweedse Hasseludden. De mompelende jutters van Schiermonnikoog. De stemmen van hen die Terezin bevolkten – verdwenen rij na rij, hun lach, hun voetstap, laatste angst. Zelfs hun overlevenden bestaan niet meer. En toch houdt je je adem in, en kijkt, en luistert… Alsof de tijd een ogenblik wordt omgekeerd.

Niet dat Wedholm daarover tobt wanneer hij staat te werken. Dan telt alleen de ‘roes’, het onbedachte samenspel van arm- en borstbeweging, inktspatten en een groeiend beeld. Aquarel, gemengde technieken met grove en fijne materialen. Zand, verf, hout, klei, foto’s, krantenknipsels. Of als “gerecycleerde” ondergrond een eerder schilderij. En dan bestaat dat ook niet meer, of hooguit vaag doorschijnend – bostafereel vanonder pilaren, vermoedelijk gelaat achter een kerkraam.

Kunst is de toverkracht van onverwachte associaties, samengeworpen in een leven. Vervluchtigde legenden, die als vergeten verflagen verscholen liggen onder ons dagelijkse bestaansverhaal. De coyotes van Josef Beuys die elkaar afsnauwen in een kampbarak. En een schelp staat als een levensteken in een dode ruimte.

Kunst is dat je een moment tracht te omlijsten, en dat je het alleen maar kunt verbeelden voordat het je is ontglipt. Terwijl plotseling de tekening af is en jij zelf niet weet waarom.

Michel Robles